#or Bohun with Theophan-o

[theophan-o]

Two Cossacks (Два козаки)

Painting by the Ukrainian artist, Petro S. Andrusiv (Петро Стефанович Андрусів, 1906-1981), 38 cm X 45 cm, 1977, private collection

How they look at each other!!!

Are they pobratymy? ❤️❤️❤️

It is a fan account, existing only for the Cossacks and Ukrainian & Polish Cultures glory. Copyright belongs to the Artist/Museum.

[wanderer-on-the-steppe]

Jurko Bohun

Black and white coloured pencil on grey paper

For my dearest Cossack @theophan-o - may he accompany you through this time of year and beyond.

[wanderer-on-the-steppe]

@theophan-o Just imagine riding through such a landscape with Bohun and Damar...

[wanderer-on-the-steppe]

Uploading my Bohun drawing from summer again because I'm not sure the photo I chose for the original post is my favourite of it; the colours are probably more natural here.

Also including some wip photos from several stages of completion because I still like the face he initially had and that more hopeful expression that got lost in a drawing accident and couldn't be restored. (I'm not saying it's more accurate. Just that I like it better ;))

The original, by the way, is a very happy Cossack because he has found a home with @theophan-o :)

[kraciasta]

Bohun and OC Kalina (his sister!)

Big thank you to @theophan-o for helping me with references!

[rhaenys-targaryen-martell]

https://youtube.com/watch?v=oDsU8slyqME

My friend @sienkiewiczowna makes great videos on youtube about Bohun and Dany. They are very inspiring for me, that's why I keep creating fanarry for this couple. Here is one of them.

@sienkiewiczpoland

@withfireandsword

@theophan-o

@myrhaelablog

@meadowlarkx

@savegehoneybadger

@sneezestories

@babinicz

@joneryskingdom

@trylogia-po-prostu

[wanderer-on-the-steppe]

@theophan-o Might just be my weird associations, but her face and hair look so much like a young female Bohun to me that it was the first thing that came to my mind when I saw her... (And now I imagine her in Bohun's outfits from your drawings ;))

Marie Spartali Stillman (British, 1844-1927) Gelsomina, 1888

[the-golden-viper-of-dorne]

𝓗𝓸𝔀 𝓪𝓶 𝓘 𝓼𝓾𝓹𝓹𝓸𝓼𝓮𝓭 𝓽𝓸 𝓪𝓼𝓴 𝓽𝓱𝓮 𝓶𝓸𝓸𝓷?

𝓗𝓮 𝓲𝓼 𝓲𝓷 𝓵𝓸𝓿𝓮 𝔀𝓲𝓽𝓱 𝔂𝓸𝓾𝓻 𝓮𝔂𝓮𝓼.

𝓗𝓮 𝔀𝓲𝓵𝓵 𝓭𝓻𝓲𝓿𝓮 𝓽𝓱𝓮 𝓼𝓾𝓷 𝓪𝔀𝓪𝔂 𝓪𝓷𝓭

𝓬𝓸𝓿𝓮𝓻 𝓾𝓹 𝓽𝓱𝓮 𝓼𝓽𝓮𝓹𝓹𝓮

𝓘 𝔀𝓲𝓵𝓵 𝓷𝓸𝓽 𝓯𝓲𝓷𝓭 𝔂𝓸𝓾...

𝕴𝖓 𝖍𝖎𝖘 𝖌𝖗𝖎𝖊𝖋

𝖍𝖊 𝖜𝖔𝖚𝖑𝖉 𝖘𝖊𝖙 𝖙𝖍𝖊 𝖜𝖍𝖔𝖑𝖊 𝖜𝖔𝖗𝖑𝖉

𝖔𝖓 𝖋𝖎𝖗𝖊

𝕴𝖋 𝖍𝖊 𝖑𝖔𝖘𝖙 𝖞𝖔𝖚...

Today it is unusual. Fanart and, in addition, a crossover. Dany and Bohun. Both lively, both hot-blooded. The conflagration of their hearts can destroy. (With) Fire and Sword sounds as proud as Fire and Blood - and admit that the words Fire and Sword could be the motto of some House of Westeros. A friend of mine makes videos about them. You can find one of them Here

I am aware that not all of you know the character of Bohun. Therefore, I leave you the opportunity to watch an excerpt from the polish movie Ogniem i Mieczem (Fire and Sword) 1999, directed by Jerzy Hoffman with english subtitles here

@sienkiewiczowna

@sienkiewiczpoland

@babinicz

@withfireandsword

@theophan-o

@myrhaelyablog

@meadowlarkx

@savagehoneybadger

@houseofjaqen

@trylogia-po-prostu

[biscuit-drivels]

OiM AU: alternative 1st meeting. (where I butcher military ranks very badly. Sooorry)

“Skrzetuski’s sharp glance focused at once on Bohun, search­ing for a challenge, but the Steppe raider’s face beamed with such open friendliness that the most experienced eye would have been deceived. The young lieutenant was especially curi­ous about this Cossack hero because his exploits had become a byword in the Ukraine, and so he watched him carefully assess­ing what he saw.”

“And what he saw was a slim, young, dark-complexioned man with finely chiseled features, a high forehead and thick black hair combed down in jagged wisps above curving eye­brows. His strong white teeth gleamed with every smile.”

Jan, drink some water, because wine obviously keeps you thirsty.

Careful witht he insults, Jan, Jurko has the upper hand here.

“Traitor yourself! Viper! Dog! Is that how you pay for our hospitality?”

Yeah Jurko, no wine spilling, Jan doesn’t like that. But since he likes you much more, he might be lenient with you.

“To a safe homecoming,” Pan Jan raised a toast.

“Home?” The man looked up with quick curiosity “So you’ve been away somewhere? Where did you go?”

‘A long way. To the Crimea.”

“Carrying ransom, were you?”

“Not this time. I went to see the Khan.”

“I’ve been among the Tartars myself a few times.” The Cos­sack’s voice was soft with remembered moments of violence and danger. “Maybe I never got as far as the Khan’s palace,” he grinned like a wolf, “but even that might happen if the news we hear turns out to be true.”

‘And what news is that?”

“What people say about a war in Spring. All the Ukraine is talking about it. . . Ey “—and the young Cossack laughed with savage pleasure-”if we don’t get to dance a little in the Khan’s seraglio, what with the Great Prince leading us, we’ll never get to do it!”

Pan Jan smiled. There was such admiration for Prince Yeremi in the Cossack’s words that it quite won him over and his own voice lost its guarded chill.

“I see that even your great fame isn’t enough for you,” he said.

The Cossack shrugged.

“Small wars, small glory,” he said. “Knighthoods aren’t earned in longboats raiding down the Dnieper.”

... yet, as more wine and mead gets consumed, Bohun���s facial expressions grow stranger and stranger.

The roosters had already crowed before Skrzetuski threw himself down on the sleeping robes. Exhausted, he slept hard, without dreaming, and when he got up he felt drawn but rested and at ease. He dressed rapidly. The Valachian envoy’s wagons were already rumbling through the maydan and his own soldiers were mounted and waiting at the gate.

... but Bohun hates parting ways without saying a proper goobye.

“Won’t you say ‘Go with God’ to me?”

“Go with God,” Jan said.

His heart leaped up, then tightened. Jan said what he wanted but not how he wanted; it might have been a whisper coming from a grave.

“Hey, listen, one time in the Black Sea, I remember, I took a Turkish galley full of the most beautiful young girls a man would want to see.” 

“Picked for the Sultan’s harem from all over the world they were, and not one of them sparked anything in my heart. Not one! I made war on the Tartars, took my loot where it came, and lived in the Steppe like a prince in his castle . . . I was free! I did what I wanted! And what’s the story today? Eh? Will you tell me that? Here I sit like a slave!”

.. right?”

“Coming home with me?”

The young soldier was left alone with Pan Longinus too stirred and excited to think.

“It’ll be a different man who’ll go with you to Lubnie tomor­row,” he said finally.

Pan Longinus stared. “Why? Are you staying here?”

“No, but the best part of me will stay What travels with you will be just a shell without a heart or soul.”

For @theophan-o​ because she loves an inexperienced yet cheeky Jurek who is ambidextrous :DDDDDDDDDD This was in my drafts for months and I already forgot that it exists :DDDD

[theophan-o]

Bohun by Theophan-o

(colour pencils, first drawn in 2021, then corrected in 2024)

After seeing again the magnificent portrait of Bohdan Khmelnytsky by @wanderer-on-the-steppe, I could not stop myself from putting Bohun by his side:-)

[wanderer-on-the-steppe]

@theophan-o Yes, he has his eyes - like in your drawings! This bat really is what Bohun with shape-shifting abilities could look like... (And so glad you can hear him sing right now :))

…

christine.c.w

[wanderer-on-the-steppe]

@theophan-o There can never be too much Bohun art and Bohun music here ;)

[theophan-o]

Queerujmy Sienkiewicza!

Oczom swym nie wierzę! Otwieram najnowszy numer czasopisma "Książki. Magazyn do Czytania" (2/2024) i co znajduję? Obszerny artykuł prof. Ryszarda Koziołka o postaciach nieheteronormatywnych i wątkach homoromantycznych w twórczości Henryka Sienkiewicza!

Po raz pierwszy chyba ktoś na łamach zacnego polskiego czasopisma tak otwarcie wezwał do queerowania naszego Heńka!

I wreszcie ktoś expressis verbis skonstatował, że Selim Mirza, Bohun i Ketling to postacie, którym Sienkiewicz dał androgyniczną postać, roztaczając wokół nich delikatną aurę homoerotyzmu.

I tym kimś nie było Theophan-o. Szok:-)))

Bracia, patrzcie jeno:

Całość artykułu oraz kilka innych tekstów o twórczości Sienkiewicza przeczytacie w tym oto wydaniu:

Prof. Ryszard Koziołek jest również autorem wspaniałej monografii Ciała Sienkiewicza. Studia o płci i przemocy (Katowice 2015), która jest dostępna w Repozytorium Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach:

[theophan-o]

Moja Trójca Nieświęta

Trzech ukochanych Jeźdźców Apokalipsy

Rząd 1: Piotr Stachiewicz (1858-1938), rysunki na papierze, ok. 1898 r. (czy tylko mi się wydaje, że do portretu Bohuna i Kmicica pozował mu ten sam chłopak? Spójrzcie na ten grymas ust i zarys podbródka...)

Rząd 2: M. Adamczewski, pocztówki, 1903.

Rząd 3: Andrzej Gosik, znaczki wyemitowane przez Pocztę Polską w 1999 r.

Rząd 4: Szymon Kobyliński (1927–2002), grafiki z 1998 r. (Artysta poszedł tu za wizją Henryka Sienkiewicza, zgodnie z którą Bohun był sierotą niewiadomego pochodzenia. W rzeczywistości - proszę, by Waćpaństwo łaskawą uwagę zwróciło - był on tego samego herbu co Skrzetuski: Jastrzębiec. Powinno stać zatem: Bohun herbu Jastrzębiec)

Rząd 5: Theophan-o płótna babranie...

Rząd 6: Kubeczki, z których pija się w domu Theophan-o, zakupione w Sklepie Wokulskiego (niestety, nie udało mi się ustalić nazwiska Autora projektu)

Wspaniałej Miesięcznicy, Panowie Bracia!

[theophan-o]

@ketlingowy-ogrod, wspaniały research i tekst, szczerze gratuluję i poproszę o więcej! Wszystko przeczytam z tchem zapartym.

Ze swej strony chcę polecić Ci taką o to książkę. Sądzę, że będzie pomocna w Twoich poszukiwaniach:

Autor, poszukując historycznych pierwowzorów naszych dziewczyn i ich krewnych/rodzin, ustalił, iż Krzysia mogła wywodzić się z Drohojowskich herbu Korczak, piszących się od majątku Drohojowo w ziemi przemyskiej (wł. Drohojów, jak podaje "Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich", wieś pod Przemyślem). Nasza Krzysia byłaby zatem rzeczywiście potomkinią rodu ruskiego, tyle że nie z Podola, ale z Rusi Czerwonej. H. Sienkiewicz, wkładając w usta pani Makowieckiej stwierdzenie, że w jej żyłach płynęła "senatorska krew", mógł mieć na myśli jednego z jej sławnych przodków-senatorów, np. biskupa Jana Drohojowskiego (ok. 1505-1557) czy Stanisława Drohojowskiego, kasztelana przemyskiego (1529-1583). Co ciekawe, Drohojowscy w swym gnieździe rodowym mieli wznieść nawet zamek, który w XVII w. wskutek kolejnych wojen popadł w ruinę [Krzysia na ruinach swego zamku, aż się prosi, by opisać to w fanficu?].

Inaczej ma się sprawa z Basią Jeziorkowską (w rzeczywistości to ona, późniejsza żona Wołodyjowskiego, a nie jej przyjaciółka, miała na imię Krystyna - oj, Henryk, Henryk, jak ja kocham to Twoje zamienianie ludziom imion:-). Wywodziła się - jak podaje W. Zawistowski - z mazowieckiej rodziny herbu Rawicz. Na Podole przybył jej ojciec, Walenty Jeziorkowski, miecznik podolski, mąż Anny, z którą miał cztery córki (o czym Sienkiewicz wiedział i w "Panu Wołodyjowskim" napisał). Był on właścicielem dóbr Malejowce i Słoboda Malejowska. Miejscowości te można zidentyfikować jako wsie Маліївці i Слобідка-Малієвецька w Ukrainie, w obwodzie chmielnickim, a zatem rzeczywiście na Podolu, odpowiednio 108 km i 111 km* od miasta Latyczów (Летичів).

I odpowiednio 154 km i 157 km* od miasta Winnica (Вінниця), któremu przez czas jakiś sam Bohun pułkownikował (ta ostatnia informacja nie ma żadnego związku z Krzysią i Basią, po prostu Theophan-o musiało o tym wspomnieć:-)

*Odległości współczesne wg Google Maps

Podolskie korzenie panienek: część 2 rozprawy

Ustaliliśmy już, że rodzinne strony Basi i Krzysi do spokojnych rejonów nie należały. Myślę jednak, że to dość spory eufemizm, zważywszy na niby to niepozorne, okraszone wesołymi historyjkami o basinej guldynce, komentarze stolnikowej na temat realiów życia w latyczowskiem:

“Tu pani Makowiecka poczęła się znów trząść i chychotać nad przygodą Tatarzyna, po czym dodała:

— I co prawda, ocaliła nas wszystkich, bo cały czambulik szedł; ale że wróciwszy narobiła alarmu, więc mieliśmy czas z czeladzią w lasy uskoczyć! U nas tak ciągle!…”

czy też

“To rzekłszy pani stolnikowa rozstawiła już znowu palce lewej ręki i przyładowała wskazujący prawej, lecz Zagłoba spytał co prędzej:

— I cóż się z nimi stało?

��� Wszyscy trzej na wojnie dali gardła, dlatego też to i Baśkę zowiemy wdową.

— Hm! A ona jakże to przeniosła?

— Widzi waćpan, to u nas codzienna rzecz i rzadko kto, późnego wieku doszedłszy, własną śmiercią schodzi. Mówią nawet u nas, że i nie wypada inaczej szlachcicowi jak w polu.”

Do codzienności dziewczyn należały więc tak urokliwe czynności jak uciekanie do lasu przed Tatarami czy opłakiwanie kolejnych zalotników, którzy ginęli masowo na bitewnych polach. I może w ustach trajkotliwej stolnikowej takie stwierdzenia nie brzmią zbyt poważnie czy groźnie, jednak gdy zastanowimy się nad tym dłużej zaczynają nabierać swego rzeczywistego znaczenia. Kobiety-cywilki podczas działań wojennych, zdane na łaskę wrogich oddziałów, kończą praktycznie zawsze w jeden i ten sam sposób. Nie mogę się niestety powstrzymać od wnioskowania, iż właśnie taki los spotkał panią Jeziorkowską i panią Drohojowską; w zasadzie to nawet całe żeńskie linie rodzin Basi i Krzysi. Bo niby dlaczego obie dziewczyny dostały się pod opiekę państwa stolników? Nie chce mi się wierzyć, że ich rodzice nie mieli rodzeństwa, albo jakichkolwiek dalszych krewnych, którym możnaby było po ich śmierci powierzyć losy panien. To jest statystycznie niemożliwe. Jedynym tropem w tej sytuacji, i to w dodatku tylko w przypadku Krzysi, jest pojedynczy komentarz narratora opisującego wspólną scenę panienki Drohojowskiej i Michała Wołodyjowskiego:

“Ale że pan Michał był bratem stolnikowej, a panienka krewną jej męża, więc nikogo to nie dziwiło.”

Krzysia była zatem spokrewniona ze Stanisławem Makowieckim. Nie był to jej najbliższy stryj (wiadomo, konflikt nazwisk), mógł za to być jej wujem, gdyż w powieści nie pada panieńskie nazwisko jej matki. Jeśli założymy, że stolnik Makowiecki był bratem matki Krzysi, wówczas kwestia opieki wyjaśnia się sama. Myślę jednak, że tak bezpośrednie pokrewieństwo byłoby przywołane przez stolnikową, która genealogię większości rodów szlacheckich z latyczowskiego ma w małym paluszku. Nie zrobiła tego, więc Krzysię i stolnika Makowieckiego łączą raczej dalsze stosunki.

Okej, o samej Krzysi informacji jest mało (co za niespodzianka…), za to w formie skróconej przedstawione nam jest drzewo genealogiczne Basi. Wiemy m.in. że jej matka miała na imię Anna (z domu Smiotanko), ponadto Anna miała aż trzy starsze siostry (i zmarłych braci w liczbie mnogiej). Zatem Basia posiadała trzy ciotki, a każda z tych ciotek mogła mieć własną rodzinę, męża, dzieci itd. Czy to możliwe, że wszystkie one umarły zanim panna została sierotą? Oczywiście, istnieje taka możliwość, zwłaszcza jeśli wszystkie z nich osiadły na rodzinnym Podolu.

Luźniejsze więzy pokrewieństwa łączyły zatem pana Drohojowskiego oraz stolnika Makowieckiego. Nie dziwi nas już zatem, że Krzysia trafiła pod jego opiekę po śmierci ojca. Jednak jak to było z Jeziorkowskim? Moja teoria prezentuje się następująco: wszyscy trzej panowie dobrze się znali, byli przyjaciółmi i towarzyszami broni (idąc o krok dalej mogli być nawet i sąsiadami). Mogło nawet zdarzyć się tak, że zawarli oni pakt, ze względu na niestałą, bardzo niespodziewaną naturę ich żywota. A jako że w całej książce nie ma ani jednego słowa o dzieciach państwa stolników, zakładam, że takowe po prostu nie istnieją; pan Drohojowski wraz z panem Jeziorkowskim mogli poprosić Makowieckiego o to, aby gdy przyjdzie co do czego wziął pod swoje skrzydła ich córki (a padło na niego właśnie przez jego brak własnego potomstwa). Gdyby panowie żyli na przyjacielskiej stopie, stolnik zapewne zgodziłby się na przyjęcie takiego zobowiązania.

Od momentu urodzenia do momentu wyjazdu z Podola w 1668 roku Basia i Krzysia przeżyły więc trzy “oficjalne” konflikty zbrojne oraz nieustanne nękanie ze strony Tatarów. Nie dziwi już zatem fakt, że Basię tak mocno ciągnęło do wojaczki i do broni – możliwe, że częściowo motywowała nią chęć do samodzielnej obrony przed najróżniejszymi napastnikami. Trochę w taki analogiczny sposób możnaby potraktować wstręt Krzysi do wszelkiego rodzaju broni i przemocy – mogły wpłynąć na to traumatyczne wydarzenia, widoki, których była świadkiem przez praktycznie całe swoje życie w Latyczowie. Moja wyobraźnia podsuwa mi najczarniejsze scenariusze na temat tego co moje kochane panienki widziały, co musiały przecierpieć i przetrwać, żeby dotrzeć do tego naszego warszawskiego Mokotowa w 1668 roku.

A ojcowie panienek? Tutaj również mogę zaoferować głównie spekulacje (cóż za niespodzianka! dzięki Heniek). Śmierć pana Jeziorkowskiego możemy umiejscowić w latach 1650 – 1666; najwcześniej mógł on umrzeć jeszcze przed narodzinami Basi, chociaż osobiście jakoś mi ta opcja nie pasuje, ale nie jestem w stanie dokładnie uzasadnić dlaczego (intuicja ig). Najpóźniejszą datą jest 1666 rok, gdyż na początku akcji powieści panna Jeziorkowska nie nosi żadnej żałoby, w przeciwieństwie do swojej towarzyszki. A wedle tradycji żałoba po rodzicu trwać powinna okrągły rok (nie wykluczam, że w XVII wieku mogły obowiązywać inne, najpewniej dłuższe okresy żałobne, jednak nie dotarłam do żadnych informacji na ten temat). Tym sposobem przechodzimy do śmierci pana Drohojowskiego. Najwcześniej nastąpić ona mogła w grudniu 1667 roku, gdyż na początku fabuły Pana Wołodyjowskiego Krzysia nosi żałobę po ojcu (najbardziej konkretna informacja na jej temat no cap!!!). Mogły to także być wcześniejsze miesiące 1668 roku (od stycznia do, w zasadzie, samego października), gdyż narrator zaznacza wyraźnie opisując postać panienki Drohojowskiej, że “była w żałobie, bo niedawno ojca straciła”. A jak panowie zginęli? Cóż, miejmy nadzieję, że honorowo, jak na podolskich obywateli przystało: na polu bitwy, z szablą w ręku. Nie mamy w tej materii żadnych informacji, ale spokojnie, fanfiki już się piszą.

Jak więc widać na załączonym obrazku postacie Basi Jeziorkowskiej i Krzysi Drohojowskiej są o wiele głębsze niż z początku mogłoby się czytelnikowi wydawać. Czy było to intencjonalne ze strony Sienkiewicza – nie nie wiadomo. W tej sytuacji myślę, że napisał obie panny jako sieroty, aby “ułatwić sobie” sprawy związane z ich zamążpójściem (brak rodziców = brak przeszkód, bo przecież jeśli stolnikowa była przychylna Michałowi i Ketlingowi, to stolnik zapewne również, dzięki wpływowi swojej małżonki). Wydaje mi się jednak, że Sienkiewicz nie przemyślał dokładnie tego, iż tworząc bohaterki rodem z Podola i biorąc pod uwagę czasy, w jakich osadził Pana Wołodyjowskiego, narzuci im tak mroczną i ciężką przeszłość. Albo inaczej: mógł mieć świadomość z czym podolskie korzenie będą się w XVII-wiecznej rzeczywistości wiązać, ale nie przywiązywał do tego większej wagi, bo ani Basia, ani tym bardziej Krzysia nie były głównymi bohaterkami książki (co do Basi można się kłócić, zwłaszcza po jej ślubie z Michałem, ale no nie oszukujmy się, to on był tutaj najjaśniejszą gwiazdką Henia). Sienkiewicz ot, naskrobał dziewczynom jakieś tło, tak o, żeby nie wzięły się kompletnie z powietrza, nie przewidział jednak, że ktoś (hihi) będzie w tym aż po łokcie grzebać.

[theophan-o]

The Black Sea Coast. The Cossack Sea Coast

(as viewed and photographed by Theophan-o previous week)

Welcome to Bohun's World!

... Szkołą były mu wycieczki na Dzikie pola po trzody i tabuny tatarskie, zasadzki, bitwy, wyprawy przeciw brzegowym ułusom, do Białogrodu, na Wołoszczyznę, lub czajkami na Czarne morze. Innych dni nie znał jak na koniu, innych nocy jak przy ognisku na stepie...